Styl dworkowy sięga swoimi korzeniami początku XX wieku, okresu poszukiwań polskiego stylu narodowego – tradycji wspólnej dla narodu żyjącego w trzech zaborach. Za taki jednoczący element, symbol polskości uznano m.in. dwór, parterowy, z wysokim dachem i gankiem albo portykiem kolumnowym. Teoretyczne podstawy „stylu dworkowego” dał Zygmunt Czartoryski w swojej broszurze O stylu krajowym w budownictwie wiejskim (1896), a rozpowszechniły go konkursy i „Wystawa architektury i wnętrz w otoczeniu ogrodowym” zorganizowana w 1912 r. w Krakowie. Polska siedziba szlachecka stała się wzorem dla domów jednorodzinnych, willi, urzędów, plebanii i dworców kolejowych i była bodaj najpopularniejszym zjawiskiem w polskiej architekturze pierwszej połowy XX wieku. Integrowała i dawała poczucie tożsamości społeczeństwu, które przez ponad sto lat nie miało własnego państwa.

Podkowiańskie wille nawiązują do architektury dworkowej kolumnowymi gankami, wysokim dachem, ale mają inne proporcje, a także detale, których w tradycyjnych dworach nie stosowano – między innymi balustrady tralkowe i tarasy, nie mówiąc już o otoczeniu. W zasadzie nie są więc klasycznymi przykładami stylu dworkowego. A jednak białe kolumienki budzą w nas zawsze to samo skojarzenie i wpisują stare i nowe podkowiańskie domki w rzewny i bliski sercom nurt.