Jakuba Cwieczkowskiego „Krótka polemika o estetyce”:

„Czy istnieje piękno? Nie, nie istnieje. Tak twierdzą niektórzy krytycy sztuki. Jakież to zakłamanie skoro właśnie ci pragną posiadać piękny samochód, dom, kobietę. Pisząc o sztuce krytyk tworzy teorię co naprawdę artysta chciał powiedzieć, jednocześnie ukrywając nieudolność tej teorii. Krytyk uczy nas patrzeć: to dobre a to złe, białe jest czarne, czarne jest białe. Ludzie nie mają oczu, już nie czują. Owszem istnieje piękno różne. Subiektywne zgodzę się nawet, że brzydota może być piękna. Jednak takimi stwierdzeniem nie odkrywamy niczego nowego, w końcu Rembrandt malując autoportret u schyłku swojego życia, nie jest śliczny, młody. Malarz pokazuje twarz starca pooraną bruzdami doświadczeń, ale w jej spojrzeniu dostrzegamy radość życia, spełnienie. Współczesny artysta może właściwie wszystko, co niestety sprzyja temu, że pod płaszczykiem nowoczesności może przemycić nieumiejętność i tandetę. Stąd tyle bylejakości we współczesnej sztuce. Artysta może, a nawet powinien obrażać, skandalizować, szokować. Ale czy naprawdę aż takich wybiegów potrzeba aby być zauważonym? Czy społeczeństwo aż tak stępiało, by tylko tak brutalnymi środkami można było do niego dotrzeć? Do kogo kierowany jest przekaz sztuki współczesnej? Kto ją rozumie? Sztuka stała się hermetyczna. Współczesna awangarda zrobiła z niej antysztukę, profanując pojęcie piękna, którego nigdy w niej nie znajdziemy. Jednak poszukiwanie go daje nadzieję.„