Pola Gojawiczyńska – urodzona 1896r w Warszawie, zmarła w 1963r. Powieściopisarka. Ukończyła szkołę powszechną i pracowała jako wychowawczyni w przedszkolach, a także w charakterze bibliotekarki i urzędniczki. Dzięki staraniom Zofii Nałkowskiej uzyskała w 1931r. stypendium literackie, co umożliwiło jej pełniejsze zajęcie się pracą literacką.

Lata 1931-32 spędziła na Śląsku. Po powrocie do Warszawy podjęła pracę w „Gazecie Polskiej”, gdzie publikowała felietony, szkice, a także nowele oraz powieści.

Czasy okupacji niemieckiej spędziła w Warszawie, była więźniem na Pawiaku.

W roku 1933 zadebiutowała tomem opowiadań „Powszedni dzień”, jednak sukces przyniosła jej opublikowana w roku 1934 powieść „Ziemia Elżbiety”, opisująca konflikty narodowościowe i społeczne na terenach Górnego Śląska.

Niewątpliwie najbardziej znaną powieścią Poli Gojawiczyńskiej są „Dziewczęta z Nowolipek”. Jest to opowieść o życiu kilku przyjaciółek, ukazana na tle drobnomieszczańskiego środowiska Warszawy, jego obyczajów i mentalności. Wydarzenia społeczno- polityczne epoki stanowią wyraziste tło dla opisania przeżyć bohaterek powieści.

Kontynuacja dalszych losów bohaterek opisana została w „Rajskiej jabłoni”, powieści z 1937 roku.

„Dziewczęta z Nowolipek” oraz „Rajska jabłoń” uznawane są przez krytyków literatury za najdojrzalsze utwory Gojawiczyńskiej. Przyniosły jej dużą popularność, były nagradzane i wielokrotnie wznawiane. Doczekały się adaptacji filmowej i telewizyjnej oraz przekładów na wiele jeżyków – między innymi na czeski, włoski, rosyjski, słowacki oraz serbsko – chorwacki.

W roku 1944 Pola Gojawiczyńska wraz z córką znalazła się w domu zaprzyjaźnionych z nią Iwaszkiewiczów w Stawisku. Podkowa Leśna zrobiła na pisarce tak pozytywne wrażenie, że po wojnie zakupiła działkę przy ulicy Błońskiej i wybudowała na niej drewniany domek letniskowy.

Jej imieniem nazwana została Miejska Biblioteka Publiczna w Podkowie Leśnej.